
परदेशात नोकरी म्हटलं की अनेकांना चकचकीत शहरं, ऐषोआरामाचं जीवन आणि डॉलर्समध्ये मिळणारा पगार आठवतो. हे चित्र काही अंशी खरं असलं तरी, त्यामागे एक दुसरी, अनेकदा दुर्लक्षित राहिलेली बाजू आहे. ती म्हणजे ‘3D Jobs’ ची. हे नाव कदाचित नवीन वाटेल, पण ते एका अशा रोजगाराचं वर्णन करतं, जिथे पैसा चांगला मिळतो, पण काम मात्र अत्यंत कठीण आणि धोकादायक असतं.
‘3D’ म्हणजे Dirty (अस्वच्छ), Dangerous (धोकादायक) आणि Difficult (कठीण) अशा स्वरूपाच्या नोकऱ्या. यामध्ये शारीरिक कष्टाचं प्रमाण खूप जास्त असतं, कामाचे तास अनिश्चित असतात, आणि अनेक वेळा काम करताना जीवाला धोका निर्माण होतो. हे कामं मुख्यतः बांधकाम साईट्सवर, मोठ्या फॅक्टरीमध्ये, सांडपाण्याच्या गटारांमध्ये, खाणींमध्ये किंवा जहाजांवर केली जातात.
हे काम मुख्यतः भारत, बांगलादेश, पाकिस्तान, नेपाळ, श्रीलंका, फिलिपिन्ससारख्या विकसनशील देशांमधून आलेले मजूर करतात. ही मंडळी आपल्या देशात कमी पगाराच्या नोकऱ्यांमुळे हताश झालेली असतात आणि परदेशात थोडी जरी जास्त कमाईची संधी मिळाली, तरी त्यासाठी कोणत्याही परिस्थितीत काम करण्यास तयार असतात.
या नोकऱ्यांमध्ये मिळणारा पगार त्यांच्या मूळ देशाच्या तुलनेत निश्चितच जास्त असतो. परंतु तो पगार ‘जास्त’ वाटण्यामागे जी किंमत मोजावी लागते, ती फार मोठी असते. अनेक वेळा कामाच्या ठिकाणी आवश्यक सुरक्षा साधने दिली जात नाहीत, अपघात झाल्यावर विम्याची किंवा वैद्यकीय मदतीची हमी नसते, आणि कामाचे तासही ठरलेले नसतात. काही कंपन्या तर कामगारांच्या पासपोर्टही ताब्यात घेतात, त्यामुळे त्यांच्या हालचाली मर्यादित होतात.
सऊदी अरेबिया, कतार, ओमान, बहरीन, युएई यांसारख्या खाडी देशांमध्ये मोठ्या प्रमाणावर भारतासह आशियाई देशांमधून कामगार जातात. या देशांमध्ये ‘काफाला’ नावाचं प्रणाली अस्तित्वात होती, जिच्या अंतर्गत कामगारांची मालकी ही त्यांच्या नियोक्त्याकडे असते. यामुळे कामगारांचे हक्क मर्यादित होतात. ही व्यवस्था आता हळूहळू संपवली जात आहे, पण अनेक भागांत अजूनही शोषण थांबलेलं नाही.
या सगळ्या त्रासांनंतरही लाखो लोक दरवर्षी परदेशात जातात आणि 3D Jobs स्वीकारतात. यामागचं एकमेव कारण म्हणजे घरच्या लोकांसाठी पैसा कमावणं. परदेशातून पाठवले जाणारे पैसे म्हणजे अनेक कुटुंबांचं उदरभरण, मुलांचं शिक्षण, आजारपण, घरबांधणी, लग्नखर्च या सगळ्यासाठी पैसे पाठवणाऱ्या या कामगारांचं योगदान फार मोठं आहे.
विदेशात जाण्याचं स्वप्न जर खऱ्या अर्थाने पूर्ण व्हायचं असेल, तर केवळ पगारावर नव्हे, तर कामाच्या सुरक्षिततेवर, सन्मानावर आणि हक्कांवरही भर द्यायला हवा. सरकार, संस्था आणि नागरिक म्हणून आपली जबाबदारी आहे की या कामगारांच्या समस्या समजून घेऊन त्यांच्या हितासाठी प्रयत्न करावेत.